Nie udało się

W końcu. Albo nie mam czasu, żeby wziąć głębszy oddech, bo tylko się uczę i uczę, a jak się nie uczę, to próbuję tworzyć swoje życie towarzyskie, albo siadam przed klawiaturą i mam pustkę w głowie. Ogólnie humor mam jakiś taki krzywy, więc pisać mogę tylko gorzko i smutno, co tylko pogłębia marazm. Błędne koło.

Jestem na świeżo po przeczytaniu Kamieni na szaniec, musiałam to napisać, żeby nie pogrążać się w niemocy twórczej, trzeba przełamywać bariery, choćby siłą. I powstało to. Jest to scena żywcem wyjęta z książki, zmieniłam tylko „spokojny sen” Zośki na koszmary, bo mi bardziej pasowało. O, taki kaprys, ale wersja autora nie podobała mi się bardzo. Ale nieważne.

Dziękuję za uwagę, polecam słuchać podkładu.

           

Podkład

            Jesteś nienaturalnie gorący, twoja dłoń drży, zamknięta w klatce moich palców. Patrzę na pożółkłą twarz, spierzchnięte, popękane usta w barwie sinego fioletu, spuchnięte, zaciśnięte powieki, brudne, posklejane krwią włosy, złamaną kość policzkową. Nie chcę patrzeć niżej, widok twojej twarzy jest wystarczająco przerażający, nie chcę widzieć dalej. Tam jest nabiegła krwią szyja, pełna czerwonych śladów po grubych palcach, które cię dusiły. Są wciąż drżące w spazmach ramiona, podrapane, szaro-białe, małe kółka, jest ich zbyt dużo, nie potrafię powiedzieć, ile papierosów zgasło na twojej skórze. Niżej, czym rozorali zapadłą klatkę piersiową, pod którą chowają się połamane, zgruchotane żebra, rozpalające się bólem przy każdym oddechu? Granatowo-czarne dłonie, łapiące mnie, zaciskające się, kurczące i nie mogące przestać drżeć. Potem krocze i uda, mięsna sieczka, nie widać siniaków, bo od pasa do kolan jesteś żywym mięsem, pełnym zakrzepłej krwi i bólu, ile ciężkich, niemieckich butów cię kopało? Skręcona kostka, złamane dwa palce w lewej stopie, wyrwane paznokcie. Wrak, strzęp człowieka.

            Nie widziałem tego, gdy cię wieźliśmy do domu. Oślepiła mnie radość, upiłem się euforią, że jesteś, że w końcu z nami, ze mną. Bolało mnie obijające się o żebra serce, byłem tak bardzo szczęśliwy, mogąc trzymać cię za rękę, czuć, że się udało, że jesteś cały. W oczach miałem łzy, a gdzieś w gardle dławił mnie okrzyk, że wygraliśmy, że skopaliśmy szwabskie dupy, że na nic ich straż, że cię wydostaliśmy, że Gestapo nam niestraszne, że znowu udowodniliśmy, że… Głupi. Nic się nie udało, nic nie udowodniliśmy, wcale nie wygraliśmy.

            Leżę obok ciebie, staram się zasnąć. Łóżko jest wąskie, pościel brudna od krwi i ropy, cuchnie martwiejącym mięsem, twoje ciało skomle w błaganiu. Nie potrafię się poruszyć, niebieskie, zamglone gorączką oczy patrzą na mnie nieprzytomnie, przechodzi mnie zimny dreszcz. Wciąż splatam swoje palce z twoimi, zaciskającymi się jak kleszcze, choć musi cię to boleć, teraz przecież boli cię już wszystko. Zaciskam powieki, opieram czoło o czoło, słyszę i czuję na skórze twój rwący się, chrapliwy oddech, chcę płakać i krzyczeć, uderzać, strzelać i mordować. Leżę bez ruchu, bo muszę być silny dla ciebie.

            Kiedy zasypiam, dręczą mnie koszmary. Zapętlają się, plączą i ranią, jest ich wiele, jest tylko jeden, twarz, twoja, Niemca, Hitlera, moja. Boli, szarpie, rwie, wrzeszczę, ale nikt nie słyszy, zimno, mokro, brudno, umieram, wyciągam ramiona do góry, ale nikt na mnie nie czeka, nikt mnie nie łapie. Krzyczę, a mój krzyk jest milczeniem, bo i tak nikt nie słucha.

            Pobudka jest wybawieniem. Jestem zmarznięty, spocony i drżący, a ty patrzysz i starasz się uśmiechnąć. Spierzchnięte wargi wyginają się w bolesnym grymasie, pęka cienka skóra, pojawia się kropla krwi, a ty nawet nie zwracasz na to uwagi. Kiedy mówisz, twój głos jest cichy niczym oddech samej Śmierci, a ja zmuszam się z całych sił, aby nie krzyczeć.

            - Przytul mnie, Zośka.

            Boję się, boję, że cię skrzywdzę, że będzie bolało jeszcze bardziej, że przecież i tak boli, ale nie mogę nie spełnić prośby, wiem to, nawet nie próbuję walczyć. Jesteś nienaturalnie mały, kruchy i drobny w moich ramionach, twoje włosy śmierdzą krwią i śmiercią, promieniuje od ciebie gorąco, opierające się o moje ramię czoło jest lodowate. Puszczam cię szybko, przeraża mnie twoja delikatność, słabość, ból. Kręci mi się w głowie, gdy do mnie mówisz, rozmowa jest automatyczna, nie mogę się opanować, nie mogę zacząć oddychać spokojnie, nasze nierówne oddechy zlewają się w jedno.

            Kiedy przytulasz mnie z całej siły, zaciskasz dłonie na moim karku, wtulasz nos w szyję i płaczesz, jestem gotów oddać swoje życie, żebyś żyć mógł ty. Ale nikt nie pyta mnie o zdanie, nie mogę nic zrobić, nieważne, jak bardzo bym chciał. To najgorsze, jestem bezradny, jestem bezsilny. Ty umierasz. Milczę i czekam, aż odzyskasz spokój. Palce gładzą obolałe plecy jak najdelikatniej, coś szepczę, nie wiem co, to nieważne, ważne jest tylko, że w końcu usypiasz spokojny, nie mówisz przez sen. Nie płaczesz. Nie jestem szczęśliwy.

            Nie jesz. A raczej jesz, ale nic nie przyswajasz. Wciąż wymiotujesz, nie jesteś w stanie trawić, wiem, że szanse na wyzdrowienie są zerowe, nadzieja gaśnie jak świeczka, organizm umiera, nie walczy. Nie jesteś głupi, nawet nie próbuję cię okłamywać, ty na szczęście nie pytasz, nie muszę odpowiadać milczeniem, prawda nie przeszłaby mi przez gardło. Próbuję się z tym pogodzić, przygotować się na koniec, ale to niemożliwe, niewykonalne. Zaciskasz kurczowo palce na mojej dłoni, bezgłośnie powtarzasz, a ja mam wrażenie, że gdzieś we mnie coś umiera wraz z każdym twoim słowem. Płonę, zachłystuję się bólem, nie poruszam się, mogę tylko gładzić kciukiem wierzch twojej dłoni.

            Lecz zaklinam, niech żywi nie tracą nadziei[…]

            […]A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei,

            Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec…*

            Poszedłbym za tobą, poszedłbym, czemu nie mogę, już nie chcę tu być, już nie chcę, nie potrafię. Koniec, koniec. Płomienie w moim sercu gasną, gdy patrzysz mi w oczy i milcząco się żegnasz. Zaciskasz palce, ja przysięgam na wszelkie świętości, że wymorduję potwory, które ci to uczyniły. Będą cierpieć za każdą sekundę twojego życia, która właśnie ulatuje. Nie powiem ci tego, przysięgam w duchu.

            Nie potrafię puścić twojej dłoni, choć drętwieją palce i przedramię. Boli skrzywiony kręgosłup, a twoje oczy są puste, palce wątłe i pozbawione życia, jak cały ty. Słyszę przeraźliwy, rozdzierający ciszę krzyk, krzyk, który mnie boli, a przecież nie jest mój. Nie? Krzyczę, póki nie chrypnie gardło, póki czyjeś dłonie nie próbują rozplątać naszych palców. Koniec nie może być tak potworny, nie może. Jest. To wojna. Nienawidzę jej, już zawsze będę. Nagle straciła całą wzniosłość. Pozostała krew, pozostał brud. Tylko strata, nie ma dobrych stron wojny. Bóg nas nienawidzi.

            Umarłeś, zamordowano cię, zakatowano cię na śmierć, odebrano ci życie, pozbawiono cię przyszłości, nie żyjesz.

            Jestem tylko ja i koszmary.

”A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć”**

________________________________________

*fragment wiersza Testament Mój Juliusza Słowackiego

**autor cytatu: Antoine de Saint-Exupéry